Ze vertelde over de hoogte- en dieptepunten in haar leven, de levenslessen die ze had geleerd en de boodschappen die ze wilde meegeven aan haar 16-jarige zoon, haar zus, haar moeder en haar vriendinnen. Het waren gesprekken die haar hielpen terug te kijken met dankbaarheid. Voor mij betekenden ze troost in het naderende afscheid.
Juist rondom de dood ontstaat vaak diepe verbondenheid. Dat raakte mij. Tijdens mijn voordracht voelde ik dat dit een rol was die mij op het lijf geschreven is. De dagen rondom Sabines uitvaart deden me beseffen hoe belangrijk en waardevol het werk van een uitvaartverzorger is. Het inspireerde mij om me om te scholen – van voorlichter en eventmanager bij een grote uitvaartorganisatie – tot uitvaartbegeleider.
Elke uitvaart is uniek. Elk mens verdient een afscheid dat klopt – bij wie iemand was én bij wat de nabestaanden nodig hebben om hun weg verder te gaan. Soms groots en uitgesproken, soms klein en verstild. Met muziek, bloemen, geur, beelden – of juist met stilte, natuur en eenvoud.
Bij veel volkeren is de olifant een symbool van kracht, wijsheid en diepe verbondenheid. Maar wat niet iedereen weet, is dat olifanten – net als mensen – rouwen. Ze herdenken hun overleden soortgenoten, bedekken hen met bladeren, troosten elkaar, en keren soms jarenlang terug naar de plek van afscheid. Ze zijn stil, staan stil – bij het leven dat er was.
